वामन होवाळांचं जाणं अनेकांना चटका लावून जाणारं आहे. आपल्या घरातलंच कुणीतरी माणूस गेल्याची अनेकांची भावना झाली आहे. महाराष्ट्रातल्या किती गावांमधून ते गेले असतील, त्याची मोजदाद नाही. ज्या ज्या गावात गेले, त्यात्या ठिकाणी त्यांचं हक्काचं घर आहे. ओळखी होतात, नाती जुळतात पण ती टिकवणं खूप कठिण असतं. वामनदादांनी अशी शेकड्यानं नाती निर्माण केली आणि टिकवली. घरातल्या लहान-थोरांना सगळ्यांना लळा लावणारा हा गोष्टीवेल्हाळ माणूस होता. एखाद्याशी नातं जुळलं की ते ठराविक काळानं फोन करून त्याची, त्याच्या घरच्यांची ख्यालीखुशाली विचारून घ्यायचे. माणसांना लळा लावण्याचं एकमेव व्यसनच होतं त्यांना. बरोबरीच्यांना ते मित्र वाटायचे. नंतरच्या पिढीतल्यांना मोठा भाऊ वाटायचे आणि छोट्यांना वडिलधारे. त्यांच्याशी मैत्री जुळायला कुणाला वयाचं अंतर आडवं यायचं नाही. माझ्या आणि त्यांच्या वयामध्ये तीस वर्षांचं अंतर असलं तरी आमचं नातं मित्रत्वाचं होतं. पंचवीस वर्षे या नात्यातले जिव्हाळ्याचे झरे अखंडपणे झुळझुळत राहिले. त्यांचं अखेरचं दर्शन घेताना सगळा पट नजरेसमोरून सरकत होता.